Bernardo Morando urodził się w Padwie około 1540 roku, zmarł w roku 1599 lub 1600 w Zamościu – był włoskim architektem w służbie Jana Zamoyskiego.
Od 1578 roku do schyłku swoich dni Morando związał się z Zamościem. Kontrakt na budowę nowej rezydencji połączonej z miastem – zawarty między architektem a kanclerzem – został podpisany we Lwowie 1 lipca 1578 roku. Kilka miesięcy później architekt przyjechał do Skokówki, gdzie mieszkał Jan Zamoyski. Na przełomie lat 1578 – 1579 Morando przygotował plan miasta. 12 czerwca 1580 król Stefan Batory potwierdził akt lokacji miasta, nadał herb (ze św. Tomaszem – patronem miasta), zezwolił na zakładanie cechów.
Zaprojektowanie miasta od podstaw było ogromnym wyzwaniem. Morando musiał posiadać duże doświadczenie skoro otrzymał tak odpowiedzialne zadanie. Budowa prywatnego miasta, była z uwagi na rozmach i koszta zdarzeniem rzadko spotykanym. Teren niedaleko wsi Skokówka, wykorzystujący naturalne spiętrzenie wód Łabuńki i Topornicy tworzących zalew, gwarantował dodatkowe zabezpieczenie obronne.
Celem było stworzenie miasta warownego, pięknego i dogodnego dla jego mieszkańców. W planie uwzględniono rezydencję, świątynię, ratusz i trzy rynki. Kwadratowy Rynek Wielki (100m x 100 m) jest centralnym akcentem planu miasta. Przepołowiony osią symetrii był jednym z najwspanialszych placów XVI-wiecznej Europy. Według Antoniego Averlina Filarete miasto renesansowe ma być „piękne, dobre i wieczne”. Trwa zatem Zamość od ponad czterystu czterdziestu lat spełniając te założenia.
