Prawosławna cerkiew pod wezwaniem św. Mikołaja Cudotwórcy należy do dekanatu Zamość diecezji lubelsko-chełmskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Ta niewielka świątynia, powstała w latach 1986 – 1992 na miejscu zniszczonej w 1938 drewnianej kaplicy cmentarnej przy ulicy Gen. Mikołaja Bołtucia. Cerkiew posiada jedną główną kopułę i cztery mniejsze kopułki. Przy wejściu na teren cerkwi, na którym znajduje się także cmentarz (prawosławny i rzymskokatolicki), stoi dzwonnica wzniesiona w 1994 roku.

Roman Miedwiedź urodził się 1 marca 1874 roku w Zamościu. Urodził się w rodzinie nauczyciela i akuszerki jako jedno z siedmiorga dzieci. W wieku 12 lat stracił ojca. W 1892 ukończył prawosławne seminarium duchowne w Chełmie. Uczył się w Petersburskiej Akademii Duchownej. W 1897 uzyskał tytuł kandydata teologii i podjął pracę w seminarium duchownym w Wilnie. W 1901 ożenił się z Anną Niewzorową, studentką kursów medycznych. W tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie, zaś w roku następnym został skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwi św. Marii Magdaleny w Petersburgu.
W 1907 r., ze względu na słabe zdrowie oraz zatarg z Rasputinem, został przeniesiony do cerkwi garnizonowej w Tomaszowie Mazowieckim. Awansował na stanowisko dziekana wojsk nadmorskich Floty Czarnomorskiej i został proboszczem w soborze św. Włodzimierza w Sewastopolu. W czasie rewolucji październikowej został uznany za wroga socjalizmu i miał zostać aresztowany. Uprzedzony przez jednego z marynarzy zdołał wyjechać do Moskwy. We wrześniu 1918 został proboszczem cerkwi Wasyla Błogosławionego, a po jej zamknięciu w lutym 1919 – cerkwi św. Aleksego. Był zatrzymywany za głoszenie kazań nieprzychylnych bolszewikom.
16 lutego 1931 Roman Miedwiedź został aresztowany i uwięziony na Butyrkach mimo fatalnego stanu zdrowia. W kwietniu 1931 razem z grupą parafian został oskarżony o działalność kontrrewolucyjną i skazany na 10 lat łagru. 9 czerwca tego samego roku znalazł się w obozie w Kem, ale uzyskał zmianę kary na zesłanie administracyjne w Wołokołamsku, a następnie w Walentinowce z powodu ciężkiej choroby. Mieszkał następnie w Czerkasach i Małojarosławsku, gdzie wrócił do pracy duszpasterskiej w cerkwi Kazańskiej Ikony Matki Bożej.
W maju 1937 złamał nogę i ponownie zachorował na zapalenie płuc. 18 sierpnia 1937 złożył śluby zakonne i przyjął imię Józef. Zmarł 6 września 1937 roku. W roku 2000 został kanonizowany przez Święty Sobór Biskupów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego z tytułem świętego wyznawcy oraz uznany za nowo męczennika. 20 października 2012 roku relikwie urodzonego w Zamościu św. Romana Wyznawcy umieszczono w zamojskiej cerkwi.