Szymon Szymonowic, polski humanista i poeta okresu renesansu, urodził się 24 października 1558 we Lwowie. Od roku 1586 (niektóre źródła podają rok 1587) związany był z Janem Zamoyskim, z którym współorganizował w latach 1593–1605 Akademię Zamojską. Dzięki niemu uzyskał na sejmie roku 1590 tytuł szlachecki, herb Kościesza z odmianą i przybrał przydomek Bendoński. W tym samym roku otrzymał nominację na poetę Sacrae Maiestatis Regiae, a papież Klemens VIII przysłał mu podobno wieniec poetycki w zamian za dedykowany mu poemat Joel propheta z roku 1593.
Staraniem poety powstała w Zamościu drukarnia przy Akademii Zamojskiej. W roku 1598 otrzymał od kanclerza w dzierżawę kilka wiosek, m.in. Czernięcin w powiecie krasnostawskim, gdzie często przebywał. Dzięki samokształceniu zdobył wiedzę medyczną i leczył syna hetmana Tomasza, którego wychowaniem zajmował się w latach 1601–1614. Uwolniwszy się od zajęć pedagogicznych osiadł na stałe w ulubionym Czernięcinie i oddał się intensywnie działalności literackiej.
Za najważniejsze dzieło Szymonowica uznaje się Sielanki wydane w 1614 roku w Zamościu. W 20 utworach tam zamieszczonych widoczne są odwołania do Teokryta, twórcy sielanki jako gatunku literackiego oraz do Wergiliusza i Jana Kochanowskiego. Szymonowic opublikował także 2 dramaty po łacinie: Castus Joseph (1587), Pentesilea (1618).
Zmarł 5 maja roku 1629 w Czernięcinie. Pochowany został w Zamościu. Jego biblioteka przeszła na własność Akademii Zamojskiej. Rok jego śmierci zamyka epokę polskiego renesansu.
