Eleonora Słobodnikowa, polska tłumaczka literatury pięknej przyszła na świat w roku 1901 w znanej w Zamościu rodzinie Mandeltortów. Jej ojciec Eliasz ukończył farmację na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim i otrzymał tytuł prowizora farmacji. Po powrocie do Zamościa założył skład apteczny, który mieścił się w kamienicy przy ulicy Staszica 33. Matką Eleonory była Bajla z Guzików, urodzona w 1876 roku. Eleonora miała starszego brata Szymona i młodszą o pięć lat siostrę Stanisławę. Po wybuchu I wojny światowej Mandeltortowie wyjechali do Kijowa, gdzie ojciec otworzył aptekę. Szymon podjął studia prawnicze na uniwersytecie w Odessie (po powrocie do Polski prowadził kancelarię adwokacką w Tomaszowie Lubelskim przy ulicy Marszałka Piłsudskiego). Eleonora i Stanisława uczęszczały do gimnazjum w Kijowie. Eleonora zdała tam maturę, a Stanisława ukończyła 5 klas. Eliasz Mendeltort zmarł w 1918 r. po nieudanej operacji, której poddał się w Wiedniu. Bajla wraz z dziećmi wróciła do Zamościa, gdzie przy ulicy Staszica 33, w miejscu dawnej apteki, założyła drogerię. Ponieważ interes nie przynosił zysków, zmieniła branżę i otworzyła na pierwszym piętrze pracownię hafciarstwa i mereżkarstwa. W Zamościu nie uznano matury Eleonory, dlatego musiała powtórzyć ostatnią klasę w Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. Marii Konopnickiej. Tam zdała maturę w 1923 roku. Stanisława otrzymała świadectwo dojrzałości w tej samej szkole w 1927 roku. Po maturze ukończyła Seminarium Nauczycielskie Żeńskie w Zamościu i podjęła pracę w Koedukacyjnym Gimnazjum Humanistycznym Gminy Żydowskiej w Zamościu, jako nauczycielka robót ręcznych. Następnie zatrudniła się w oddziale zamojskim Towarzystwa Okrętowego Królewsko-Holenderskiego Lloyda, który mieścił się przy ulicy Bazyliańskiej. Ostatecznie Stanisława, razem z matką, zajęła się prowadzeniem rodzinnej pracowni. Eleonora studiowała filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Musiała jednak przerwać naukę z powodu braku środków finansowych. W 1937 roku wyszła za mąż za awangardowego poetę i tłumacza Włodzimierza Słobodnika. We wrześniu 1939 roku wróciła na krótko do Zamościa wraz z mężem, po czym wyjechała do ZSRR. Stamtąd została ewakuowana do Uzbekistanu. Do Polski wróciła w 1945 roku. Zamieszkała w Warszawie, gdzie zadebiutowała w 1948 roku. Była tłumaczką literatury rosyjskiej i radzieckiej (m.in. Lew Tołstoj, Aleksandr Hercen, Aleksandr Fadiejew) oraz ukraińskiej m.in. Taras Szewczenko. Pozostawiła także wspomnienia z dzieciństwa wydane w 1987 roku. Jej mąż, Włodzimierz Słobodnik, jest autorem kilku wierszy o Zamościu. Tu też wydał swój pierwszy po wojnie tomik wierszy. Eleonora Słobodnikowa zmarła 19 czerwca 1986 roku w Warszawie.
