Pierwsza cegielnia w Zamościu była czynna już w 1580 r. (na Przedmieściu Lubelskim). Dla budowy Zamościa największe znaczenie miały cegielnie „zamkowe”. W XVIII w. istniały już cztery cegielnie „zamkowe” i jedna miejska i produkowały ok. 300 tys. sztuk cegieł. Przebudowa miasta w XIX w. sprawiła, że działało wówczas sześć cegielni (prywatne i wojskowa), produkując nawet 50 tys. sztuk cegieł miesięcznie. Do 1913 r. były trzy cegielnie w mieście, w Wólce Infułackiej i na Janowicach.
Cegielnia „Pawłówka” – czynna w l. 1880-1947 (w miejscu obecnej szkoły nr 4), uruchomiona przez Pawła Jabłońskiego (1847-1927), od 1914 r. prowadzona przez synów Aleksandra i Władysława Jabłońskich. Wytapiano cegłę w piecach Hoffmanowskich, w 1911 r. zatrudniała 35 osób (sezonowo nawet do 80 osób). Synowie podarowali dwa tysiące cegieł na Celę Łukasińskiego. Z jej cegły wzniesiono kościół św. Krzyża W 1937 r. od strony północnej uruchomiono kolejkę wagonikową do gliny. Po II wojnie została zdewastowana.
Cegielnia „Zamościanka” – czynna w l. 1938-1990, wybudowana na tzw. Klinie, przy ul. Braterstwa Broni przez Ludwika Kwiatka (1894-1965). Cegły produkowano w piecach Hoffmanowskich (1 piec 16-komorowy, komin wys. 30 m). W 1949 r. została upaństwowiona. W latach 50-tych XX w. zatrudniała 20-50 osób. Produkowano w niej m.in. cegłę „Renesans” do renowacji zamojskiego Starego Miasta.
