Marian Ludwik Sochański był majorem artylerii Wojska Polskiego, urzędnikiem w II Rzeczypospolitej oraz ostatnim przedwojennym starostą powiatu zamojskiego. Jego żona Zofia pełniła funkcję Sekretarza i Zastępcy Przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego „Teki Zamojskiej”.
Urodził się 16 września 1899 roku w Górach. Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich. Podczas I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył Gimnazjum im Jana Goetza w Brzesku w 1917. Równolegle ze służbą wojskową od 1919 do 1924 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, zaś od 1927 do 1928 kształcił się w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ. Wstąpił do służby państwowej. W 1930 został mianowany radcą ds. mniejszości narodowych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Od listopada 1931 był naczelnikiem w Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie zajmując się rozpracowywaniem podziemnych struktur ukraińskich. Pełnił urząd wicewojewody lwowskiego. W tym czasie działał we lwowskim okręgu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 27 czerwca 1936 ze stanowiska wicewojewody lwowskiego został mianowany na stanowisko wicewojewody nowogródzkiego. Po rezygnacji z tego stanowiska w lutym 1937 objął urząd starosty powiatu zamojskiego i pełnił go do końca istnienia II Rzeczypospolitej w 1939. Pełniąc powyższe stanowiska działał w sferze kulturalnej, m.in. na rzecz zabytków. Był inicjatorem renowacji Starego Miasta w Zamościu.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski( 11 listopada 1934), Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie, m.in. 9 listopada 1931), Medalem Niepodległości (maj 1932), Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej działał nadał w Zamościu. Przyczynił się do ukrycia przed Niemcami obrazu „Hołd pruski”. Ewakuował się na południe. Dotarł do Zaleszczyk, skąd zawrócił 17 września 1939. Został aresztowany 9 listopada 1939, po czym zwolniony i wyznaczony jako zakładnik. Powtórnie aresztowany 20 marca 1940, był przetrzymywany w więzieniu zamojskim oraz na zamku w Lublinie do 17 czerwca 1940, po czym zwolniony.

Po wojnie 29 kwietnia 1949 został aresztowany i osadzony więzieniu mokotowskim w Warszawie. Został oskarżony za „faszyzację” życia w Polsce przed 1939 i skazany na karę 8 lat pozbawienia wolności. Zmarł w więziennym szpitalu przy ulicy Rakowieckiej 7 lipca 1954.

W kwietniu 1981 na fasadzie gmachu Narodowego Banku Polskiego w Zamościu odsłonięto tablicę upamiętniającą Mariana Sochańskiego. W 2003 Marian Sochański został uznany za pokrzywdzonego w rozumieniu art. 6 ustawy o IPN. 21 marca 2012 Sąd Najwyższy uniewinnił Mariana Sochańskiego, skazanego wyrokiem sądu Polski Ludowej 1951/1952.