Przyszła na świat 4(17) marca 1909 roku w Zamościu jako Zofia Józefa (córka Bolesława i Zofii z Sobczaków małżonków Szymańskich), kochała taniec i poezję, pracowała w kancelarii Bolesława Leśmiana. Była żoną Stanisława Wiktorowicza. Od 1951 roku związana była z Domem Harcerza przemianowanym na Dom Kultury Dzieci i Młodzieży, gdzie prowadziła zespół taneczny. Kierowała także Międzyspółdzielnianym Zespołem Pieśni i Tańca. Zrealizowała wiele przedstawień pantomimiczno-baletowych, m.in. Zamojska wiosna 20-lecia i Zamość w Tysiącleciu. Jej Podtopolanie zdobyły nagrodę w zamojskim konkursie literackim, a wspomnienia o Bolesławie Leśmianie zatytułowane Mój Leśmian opublikował „Akcent” w 1982 roku, s. 17-25. Był rok 1928 miałam wyjątkowe szczęście uzyskując posadę w Notariacie Bolesława Lesmana. Przyjmował mnie do pracy sam Lesman. Pan małego wzrostu, brzydki, jakiś skromny czy nieśmiały, łysiejący, z ładnymi dobrymi oczyma, długim nosem i maleńkim płowym wąsem. Jakiś śmieszny Pan. (…) Pracowałam w kancelarii do 31 sierpnia 1935 roku, tj. do czasu złożenia przez Lesmana rezygnacji ze stanowiska notariusza i jego wyjazdu do Warszawy. Siedem lat bliskiego obcowania z Lesmianem pozwoliło na poznanie jego złożonej osobowości. Ten niepokaźny człowieczek o za długich rękach i delikatnych dłoniach dziesięcioletniego dziecka posiadał jakiś, swoisty, nieodgadniony, fantastyczny świat, pełen przesądów, marzeń, baśni i lęków. Był człowiekiem wyjątkowo wrażliwym, przeczulonym i uczulonym na wiele spraw i zatopionym we własnych myślach. „Sztandar Ludu” z 9 listopada 1989 roku, nr 260 (13951) wyd. 1-2. informował na 4 stronie, że „zmarła popularna babunia”. „Babunia” odeszła – pozostała pamięć  pisał Wacław Szymański w Zamojskim Kwartalniku Kulturalnym [1989, nr 4, s. 78-79]. Zofia Wiktorowicz odeszła 30 października 1989 roku.

Cóż po niej pozostało? Pytał W. Szymański odpowiadając jednocześnie, że kilka medali za zajęcie pierwszych miejsc w pływaniu (z okresu międzywojennego), odznaka Zasłużony Działacz Kultury PRL (1970), medal Za upowszechnianie kultury (1976), Medal 400-lecia Zamościa (1989), Srebrny Krzyż Zasługi (1955), odznaka Za zasługi dla województwa zamojskiego (1981), odznaka Przyjaciel Dziecka (1969), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974), tytuł Zasłużony Obywatel Miasta Zamościa (1981) i pamięć wielu ludzi.

Widowisko pantomimiczno-baletowe „Serce murarza” przygotowane przez Zofię Wiktorowicz, Zamość 1950 r. Fotografia przekazana do zbiorów Archiwum Państwowego w Zamościu przez Panią Janinę Gąsiorowską.