Zakon Świętej Klary zwany potocznie zakonem klarysek – żeńskie klauzurowe zgromadzenie zakonne II Zakonu franciszkańskiego – został powołany w 1211 roku przez św. Franciszka z Asyżu i św. Klarę z Asyżu (1193-1253).
Do Zamościa siostry przybyły po raz pierwszy w 1676 roku ze Starego Sącza. Założycielką klasztoru klarysek w Zamościu i jego pierwszą ksienią została Katarzyna Zielińska. Fundatorką i opiekunką zamojskich klarysek była ordynatowa Anna Franciszka z Gnińskich Zamoyska, podskarbina wielka koronna, żona Marcina Zamoyskiego. Klaryski otrzymały teren przy Rynku Wodnym pod budowę konwentu. Murowany klasztor ufundował dopiero, w latach 1757-1775, IX ordynat Jan Jakub Zamoyski zwany „Łaskawym”.
Żyły tu, pracowały i modliły się przez ponad sto lat. W roku 1781 cesarz Józef II wydał dekret nakazujący kasatę zakonów kontemplacyjnych, na mocy którego zniesiono wiele klasztorów, a pośród nich i klasztory Klarysek w Gnieźnie, Śremie, Chęcinach, Kaliszu i Zamościu. 3 lutego 1782 roku zmuszono siostry konwentu zamojskiego do opuszczenia murów klasztornych. W chwili likwidacji klasztoru w Zamościu było osiem sióstr.
Po 213 latach przerwy, siostry ze Starego Sącza powróciły. Klasztor Sióstr Klarysek pw. Niepokalanego Serca Maryi w Sitańcu k. Zamościa został założony 25 marca 1995 r. i jest kontynuacją zamojskiego pobytu przerwanego w 1781 roku.
Klauzura (łac. clausus – zamknięty) – zamknięta część domu zakonnego lub klasztoru. Nie mają do niej wstępu osoby z zewnątrz, zwłaszcza płci odmiennej. Nie wolno jej opuścić zakonnikom bez zezwolenia przełożonego. Zakony z obowiązującą ścisłą klauzurą nazywane są zakonami klauzurowymi. Tylko nieliczni zakonnicy zostają wyznaczeni do kontaktu z otoczeniem i osobami z zewnątrz (np. w sprawach zakupów, remontów itp.). Klauzura została wprowadzona przez św. Cezarego z Arles w 510 r., upowszechniona przez papieża Bonifacego VIII w 1298 r.
