Alfreda Magdziak (z domu Kiciak) urodziła się 22 października 1926 r. w Dubience (nad Bugiem), w rodzinie chłopskiej. Dzieciństwo i młodość spędziła na Wołyniu. W czasie okupacji bandy UPA zamordowały jej ojca i siostry. W 1943 roku wstąpiła do AK na Wołyniu i pełniła funkcję łączniczki. Od 1944 r. mieszkała w rodzinnej Dubience, następnie we wsi Zagórnik na Zamojszczyźnie. Do 1993 r. mieszkała w Sitańcu koło Zamościa. Zajmowała się chałupnictwem w Pamiątkarskiej Spółdzielni Pracy w Lublinie, prowadziła też punkt biblioteczny. Ostatnie lata życia spędziła w Zamościu.
Wiersze zaczęła pisać jeszcze przed wybuchem wojny w 1939 r. W jej twórczości dominują cztery nurty tematyczne: liryka osobista, wiersze związane z ziemią i wiejskimi zwyczajami, liryka refleksyjna oraz wiesze okolicznościowe. Pisała także wspomnienia i teksty związane z wierzeniami ludowymi. Pierwszy utwór opublikowała w „Rycerzu Niepokalanej” w 1947 roku. Debiutowała w 1968 r. wierszem Jesień na łamach „Kultury i Życia” (dodatku do „Sztandaru Ludu”). Jej wiersze publikowały m.in. w: „Przyjaciółka”, „Kamena”, „Zielony Sztandar”, „Chłopska Droga”, „Tygodnik Zamojski”, „Biuletyn Informacyjny ZG STL”, „Twórczość Ludowa”, „Zorza”, „Zarzewie”, „Nasza Wieś”, „Gospodyni”, „Kurier Lubelski”, „Słowo Powszechne”, „Rolnik Spółdzielca”. Utwory poetki znaleźć można w antologiach poetyckich, m.in. w tomach „Wsi tworzącej” – począwszy od t. V, w „Antologii współczesnej poezji ludowej” (wyd. II, 1972), w antologii poezji ludowej Zamojszczyzny pt. „Złote ziarna” (oprac. J. Adamowski, 1985) oraz w zbiorach „Nasz chleb powszedni” (1983), „Nad ołtarzem pól” (1986), „Całe bogactwo ziemi” (1986), „Ojczyzna” (1987),
„Śródpolne pacierze” (1989), „Zolnik” (1990), „Ojca Świętego Polska światu dała” (1991), „Polska nam Papieża dała” (t. I, 1993), „Prowadź nas przez jasność” (1994), „Chłopscy pisarze Lubelszczyzny” (1995), „Ściga cię moje serce” (1996), „Drzewo życia” (1997).
Jest autorką tomików poetyckich: Śpiewana tęsknota (oprac. S. Weremczuk, Lublin 1976), Na brzegu lasu (oprac. A. Śledziewski, Warszawa 1989), Liliowe dzwoneczki (oprac. M.H. Górska, Zamość 1992), Tęsknię za Wołyniem (oprac. W. Dębski, 1992), Roześmiany księżyc, Zamość 1996. W cieniu polnych grusz (red. M. Sawicka, Zamość 1996), Tęczowe krople rosy (oprac. D. Niewiadomski, Lublin 1996). To moja wołyńska sprawa, (red. M. Sawicka, Opalenica 1996). Rok obrzędowy mojego regionu. Ginące obrzędy, zwyczaje, wierzenia i pieśni kresowej wsi polskiej w okolic Dubienki w południowo-wschodniej Lubelszczyźnie, (oprac. D. Niewiadomski, Lublin 2003).
Była wielokrotnie nagradzana i wyróżniana w konkursach. Za tomik Śpiewana tęsknota została wyróżniona w 1977 roku Laurem Poetyckim im. J. Czechowicza przez ZLP w Lublinie . Otrzymała również: Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1974), Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1974), Nagrodę Artystyczną Wydawnictwa „Chłopska Droga” (1980), Nagrodę Artystyczną im. Jana Pocka (1980), „Order Serca – Matkom Wsi” (1980), Krzyż Partyzancki (1982) Odznakę „Za Zasługi dla Województwa Zamojskiego” (1982), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983), Medal S. Buczyńskiego (1987) i Medal z okazji 400-lecia Dubienki. W 2001 roku przyznano jej Nagrodę im. Oskara Kolberga w Kategorii II. Pisarstwo ludowe. Jest też laureatką nagrody Polskiego Radia („pod kogutkiem” 1995)
Poza twórczością literacką Alfreda Magdziak zajmowała się również pisankarstwem i wycinankarstwem. Tworzyła pająki ze słomy i bibuły. Była członkinią wielu organizacji i stowarzyszeń, m.in. Hrubieszowskiego Towarzystwa Regionalnego, Koła Gospodyń Wiejskich, Stowarzyszenia Twórców Ludowych, Sekcji Kultury Polskiego Stronnictwa Ludowego.
Alfreda Magdziak była bohaterką książki Dziewczyny z Wołynia Anny Herbich, w której opowiedziała swoje tragiczne przeżycia. Zmarła w 2020 roku.
