Jan Chrzciciel de Grandville Malletski – oficer francuski, generał polski i rosyjski, fortyfikator Zamościa. Urodził się 27 listopada 1777 r. w Marsylii. W 1794 r. wstąpił ochotniczo do szkoły wojskowej w Metz, a w 1795 r. przydzielony został do Korpusu Inżynierów. Autor wydanej w Warszawie w 1818 roku Nauki o piorunociągach.
Nadzorował budowę mostów na Bugu, Sanie i Wieprzu, oraz porządkowanie fortyfikacji po zdobyciu obsadzonej przez wojska austriackie twierdzy Zamość (19-20 maja 1809 r.).
W 1821 r. Zamość został zakupiony od Zamoyskich i przeszedł na własność Skarbu Królestwa Polskiego. Przestarzałe fortyfikacje twierdzy, które powstrzymały w swojej historii oblężenia kozaków B. Chmielnickiego (1648 r.), Szwedów (1656 r.) i spełniły swoją rolę w czasie oblężenia przez Rosjan (1813 r.) wymagały poważnej modernizacji. W 1823 r. gen. J. Grandville Malletski wszedł w skład komisji rozbudowy twierdzy i miasta Zamościa.
Z fortyfikacjami Zamościa J. Grandville Malletski zapoznał się już w czasach Księstwa Warszawskiego. Będąc jeszcze w stopniu pułkownika, w latach 1809-1813 kierował pracami, których celem było wzmocnienie zdolności obronnych starej twierdzy i przygotowanie jej do ewentualnej konfrontacji z wojskami rosyjskimi. Główne etapy ówczesnej przebudowy twierdzy realizowane w latach 1818 – 1826 i 1828-1830 według koncepcji i pod jego kierunkiem, doprowadziły do unowocześnienia części urządzeń fortecznych i powstania nowych elementów w jej obrębie – nadszańców, potern, kojców do obrony fos. Wraz z pozostałymi dziełami zewnętrznymi (rawelinami, słoniczołami, działobitnią – Rotundą) całość twierdzy Zamość stanowiła jedno z najnowocześniejszych założeń obronnych w Europie.
Realizacja koncepcji J. Grandville Malletskiego spowodowała, że twierdza Zamość osiągnęła największy rozwój przestrzenny w swojej historii. W kształcie nadanym w wyniku prac fortyfikacyjnych lat 1815-1831 Zamość przetrwał do 1866 r. Mimo ogromnego nakładu kosztów i pracy twierdza traciła walory obronne. Na przełomie listopada i grudnia 1866 roku car Aleksander II podjął decyzję o jej likwidacji. Wysadzono w powietrze większość murowanych elementów fortyfikacji, zasypano fosy, zniwelowano wały.