Poeta z Kotorowa

Stanisław Buczyński urodził się 23 lipca 1912 roku w Ulatowie-Borzuchach, powiat przasnyski, był poetą, działaczem ruchu ludowego. Od ok. 1929 działał w ruchu ludowym i współpracował z prasą ludową. Był członkiem Stronnictw Ludowego. Debiutował na łamach „Gazety Grudziądzkiej” w 1929 r. wierszem Z Nowym Rokiem (utworu nie podpisano nazwiskiem poety). W roku 1939 pracował jako redaktor odpowiedzialny w grudziądzkim „Gońcu Nadwiślańskim”.

Przed wojną jego utwory zamieszczały: „Codzienny Goniec Ludowy”, „Demokrata”, „Gazeta Grudziądzka” (oraz jej dodatki: „Gość Świąteczny”, „Przyjaciel Młodzieży”), „Goniec Nadwiślański”, „Obrona Ludu” (oraz jej dodatki: „Niedziela”, „Pochodnia”), „Społem”, „Wieś – Jej Pieśń” i „Zielony Sztandar”.

Po wybuchu wojny ukrywał się w Kotorowie, gmina Werbkowice. Mieszkał w Hrubieszowie. Do Kotorowa wrócił w 1968 roku.

Po wojnie swoje wiersze publikował m.in. w czasopismach: „Biuletyn Informacyjny STL”, „Chłopska Droga”, „Dziennik Lubelski”, „Glos Młodzieży Wiejskiej”, „Gromada – Rolnik Polski”, „Kamena”, „Kurier Lubelski”, „Nasza Wieś”, „Polska Ludowa”, „Przewodnik Katolicki”, „Przyjaciółka”, „Rolnik”, „Sztandar Ludu”, „Twórczość Ludowa”, „Tygodnik Kulturalny”, „Tygodnik Zamojski”, „Wieści”, „Zielony Sztandar” i „Zorza”.

Jego twórczość literacka obejmuje ponad 1000 utworów publikowanych w prasie, zbiorach poezji oraz almanachach i antologiach poezji ludowej. Za życia ukazały się tomiki: Maki (1963), Dzień walki (1968) i Wszystko, co we mnie, jest z pola (1981). Po śmierci Buczyńskiego Stowarzyszenie Twórców Ludowych wydało tomiki Z moich dni (1987) i Ptaszęca orkiestra (1987). Edytorskim zwieńczeniem twórczości poety jest dwutomowy zbiór Na drodze dróg. Tom 1. Liryka, Tom 2. Wspomnienia i listy wydany w 1993 roku. Utwory Stefana Buczyńskiego zamieszczono m.in. w Antologii poezji ludowej 1830–1980, Antologii współczesnej poezji ludowej (Warszawa 1987,1972) oraz w antologiach: Całe bogactwo domu (Lublin 1986), Wiersze proste jak życie (Lublin 1966), Chłopski znak (Lublin 1986), Nasz chleb powszedni (Lublin 1983), Nad ołtarzem pól (Lublin 1986), Złote ziarna (Lublin 1985, 1987), Pogłosy ziemi (Warszawa 1971, 1972), Wołanie z ziemi (Lublin 1991).

Wielokrotny laureat konkursu im. Jana Pocka. W 1972, 1977, 1979 roku ( zajął 1. miejsce). W 1974 i 1978, 1980 przyznano mu miejsce 3. W roku 1975 został wyróżniony. W 1981 przyznano mu nagrodę specjalną konkursu im. Jana Pocka za Treny. Otrzymał ponadto pierwsze miejsce w Ogólnopolskim Turnieju Jednego Wiersza (Gardzienice 1981). Uhonorowano go Nagrodą Artystyczną im. J. Pocka, przyznaną przez „Chłopską Drogę” (1974) i pośmiertnie Nagrodą im. J. Czechowicza, za tomik Wszystko, co we mnie, jest z pola (1984).

W 1986 roku wybito medal pamiątkowy „Stanisław Buczyński – poeta Ziemi Hrubieszowskiej. Towarzystwo Regionalne Hrubieszowskie”. Od 1987 w dwuletnich cyklach przez Zamojski Dom Kultury oraz Stowarzyszenie Twórców Ludowych Oddział w Zamościu organizowany był Konkurs Poetycki im. Stanisława Buczyńskiego. W 2011 roku odbyła się jego XIII edycja. Poeta zmarł 23 lutego 1982 w Kotorowie, jest pochowany na cmentarzu w Hostynnem (gm. Werbkowice).

Za swoją działalność został odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1969), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1969), Medalem 30-lecia PRL (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Nagrodą Województwa Zamojskiego III stopnia (1979). W 1976 przyznano mu Honorowe Członkostwo Stowarzyszenia Twórców Ludowych.